Tijdens een gesprek met een oud-deelnemer van de leergang organisatiefilosofie ‘ontdekte’ ik een ander aspect van wat ik als organisatiefilosoof doe (zie mijn vorige blog): ik maak situaties en vraagstukken graag een beetje complexer.
Wat ik doe als organisatiefilosoof? Die vraag krijg ik om de haverklap, en eigenlijk weet ik niet zo goed wat ik moet zeggen. Dat heeft er deels mee te maken dat ik me liever niet in een hokje laat plaatsen, zeker als dat hokje niet bij me past (herken je dat?).
Afgelopen maandag mocht ik een lezing geven tijdens de masterclass Leidinggeven aan grote teams van De Academie. Dit was inmiddels de 2e editie en de zaal zat stampvol. Kennelijk zijn er veel grote teams in Nederland, vooral in de zorg. Sommige deelnemers geven leiding aan teams van wel 50, 60, 70, 80, 90, 100 en…
Misschien herken je het wel: je hebt een brede interesse, je neemt situaties niet zomaar voor waar aan, je wilt dingen graag van verschillende kanten bekijken en nog eens overdenken. Maar je voelt ook dat collega’s niet altijd zitten te wachten op nog een ander perspectief.
De taal die we gebruiken is niet onschuldig, maar duwt ons denken in een bepaalde richting. Om daar tegenwicht aan te bieden, begon ik op LinkedIn een serie over kantoortaal. In deze aflevering: burnout.
Trauma is niet echt een woord dat we in organisaties veel gebruiken. En juist daarom trof het mij toen een deelnemer aan de Leergang Organisatiefilosofie het woord gebruikte om de situatie in haar organisatie mee te beschrijven.
Het binden en boeien van personeel. Kent u die uitdrukking? Over organisatietaal en wat het doet met mensen.
Als filosoof tussen organisatiekundigen bekruipt mij soms het gevoel dat de filosofie voor het karretje van de organisatie wordt gespannen. Is er een andere, meer positieve rol voor organisatiefilosofie?
‘Wat goed is, hoeft niet altijd beter’. In het nieuwste nummer van Filosofie Magazine houd ik een vurig pleidooi voor minder veranderzucht en meer tevredenheid.
Verandering is de enige constante, wist de Griekse filosoof Heraclitus meer dan tweeduizend jaar geleden al. Panta rhei, alles stroomt, en je kunt nooit twee keer in dezelfde rivier stappen. Maar wat betekent het? En kunnen we de consequenties ervan wel dragen, met onze hang naar onveranderlijkheid?
Moderne managementtheorieën en -praktijken vertonen opvallend veel overeenkomsten met de Sovjet-propaganda van de jaren dertig, schrijven twee wetenschappers in een artikel in Fortune.
In mijn promotieonderzoek probeer ik uit te vogelen wat ‘sensemaking’ is (making sense of sensemaking). De dubbelzinnigheid die we tegenkwamen in de vorige blog geeft aanleiding tot nieuwe betekenisgeving.