De afgelopen maanden was een rollercoaster van emoties, aanpassingen, onzekerheden, flexibiliteit, zoomen en nog veel meer. Wat heeft mij het meest verrast?
Met verwondering heb ik in de afgelopen maanden gekeken naar de mens (en naar mezelf), en werd daarbij zowel positief en negatief verrast. Ik deel graag enkele van mijn ‘verwondering-en’:
- Mensen beschikken over een enorm aanpassingsvermogen
Allereerst viel op hoe flexibel mensen zijn en hoe snel ze zich aanpassen aan veranderende omstandigheden. Dat wisten we natuurlijk wel, maar toch. Alle managementboeken die het tegendeel beweren (en dat zijn er nogal wat), kunnen naar de vuilnisbelt. Mensen willen wel degelijk veranderen, en kunnen dat ook, maar willen niet veranderd worden, alleen maar omdat het management zegt dat het nodig is. 1-0 voor de flexibele mens.
- Het werk ging gewoon door
Wat ook opviel, was dat iedereen enorm zijn best deed om het werk zo goed mogelijk door te laten gaan, ook in beroepen die niet als cruciaal werden bestempeld. Dus de wereld staat in brand, de vergelijking met de Tweede Wereldoorlog werd zelfs gemaakt, maar wij modern werkenden proberen zo goed en zo kwaad als het gaat ons werk te blijven doen. Ondanks dat er de zorg voor kinderen (en hun rekenlessen) bij was gekomen en het enorm behelpen was met zoom of andere online tools. Uit een enquête van nieuworganiseren.nu bleek dat het werk er zelden bekaaid afkwam, dit in tegenstelling tot de zorg voor gezin en de zorg voor zelf. Dat geeft toch wel te denken.
- Mensen waren lief voor elkaar
Er was, zeker in de begintijd, veel begrip voor de maatregelen. We gaven elkaar de ruimte, zowel fysiek als in de zorg voor de ander. Experts, politici en journalisten werden weer geloofd en we deden braaf wat er van ons gevraagd werd. Dat is bijzonder, in een land dat erom bekend staat dat haar inwoners niet op hun mondje zijn gevallen en altijd wel een mening hebben. Die meningen beginnen nu weer door de laag van eensgezindheid heen te breken en dat is ook prima. Het moet ook allemaal niet te gezellig worden.
- De online tools en het thuiswerken zijn definitief doorgebroken
Wie zei dat je in bepaalde functies niet thuis kon werken? Het blijkt in veel meer functies te kunnen dan we ooit voor mogelijk hadden gehouden. Online overleg? Prima te doen met zoom, teams of een andere online tool. Het heeft zelfs grote voordelen, waaronder minder reistijd, je kunt buitenlandse collega’s nog eens aanhaken, en je kunt zelfs online tikkertje of een ander spel ter ontspanning spelen* 🙂 En ja, het vergt wel een aanpassing als je leven en je werk zo door elkaar loopt, en dat moeten we nog een beetje leren. Maar ja, elk voordeel heb nu eenmaal z’n nadeel.
- Er wordt weinig stil gestaan bij de betekenis van deze crisis
Ik merkte het bij mezelf: in de eerste weken had ik enorm de neiging om bezig te blijven, om dingen te doen. Ik zag het ook om me heen. Ik zag collega-trainers en -sprekers driftig online trainingen en webinars opzetten, caféetjes die opeens broodjes gingen bezorgen, adviseurs die een boek wilden schrijven, sportscholen die hun aerobics-lessen naar het park verplaatsten… Prachtig natuurlijk, al die ondernemerszin. Maar er zat vaak ook iets wanhopigs in, zeker omdat de activiteit vaak niet rendabel was. Ik ben daarom op een gegeven moment maar gestopt met dingen doen, en heb even de tijd genomen om alles wat er gebeurde te verwerken. Pas op de plaats, adem halen. Want dat is wel belangrijk: dat we reflecteren op wat er allemaal gebeurt en hoe we dat ervaren.
Ik pleit er daarom voor dat organisaties die hun kantoren weer openen het gesprek daarover organiseren, zeker omdat mensen elkaar lang niet (fysiek) hebben gezien en iedereen daarom op een ander spoor zit. Je zou daarom met elkaar het gesprek moeten aangaan over vragen als: hoe heb je de afgelopen tijd ervaren? En hoe zullen wij in de komende tijd met elkaar gaan samenwerken? Want dat dat samenwerken anders zal zijn, is onvermijdelijk. We hebben nu ervaren dat je voor sommige dingen prima thuis kunt werken. We hebben ervaren dat sommige dingen minder belangrijk zijn dan we dachten, en andere juist veel belangrijker. Dus hoe geven we daar dan vorm aan, in de toekomst? Daar moet je het wel met elkaar over hebben, want voor je het weet zit je weer in oude patronen waar je in coronatijden juist van verlost was.
De tour van de organisatiefilosoof gaat verder
Zoek je voor dat gesprek een begeleider? Dan heb ik goed nieuws, want de tour van de organisatiefilosoof (die zo ruw werd onderbroken door de Corona-crisis) gaat weer verder. Dat betekent dat ik in na de zomer graag bij je langskom (uiteraard op anderhalve meter) als je minimaal 40 exemplaren van De Organisatiefilosoof (rechtstreeks bij mij) bestelt. Als je die bovendien voor de zomer bestelt, hebben de mensen ook nog wat te lezen in de zomervakantie en kunnen ze fris en fruitig weer aan de slag. Stuur mij daarvoor een mail.
*online tikkertje speelden we onlangs tijdens ons zoomfestival Doe ’s ff nieuw normaal van nieuw organiseren. Lijkt je dat leuk? Stuur ff een mail, want in augustus doen we het waarschijnlijk nog een keer.
Wat is jouw verwondering?
Ik schreef deze blog in het kader van #verwondervrijdag, de dag waarop Jorrit Stevens en ik een verwondering delen. Dit doen wij in het kader van de voorbereiding op de Leergang Organisatiefilosofie, die op 1 oktober begint.
